MRI oktober 2015
MRI september 2016zondag 20 november 2016
Foto's MRI 2015 en 2016
Op de MRI van september kan je zien dat de tumor helemaal verwijderd is 😁
MRI oktober 2015
MRI september 2016
MRI oktober 2015 MRI september 2016
vrijdag 7 oktober 2016
95%
De tijd gaat snel. Inmiddels alweer ruim 7 maanden na de operatie en het gaat steeds beter. De fysiotherapeut heeft goed geholpen om meer controle over mijn evenwicht te krijgen d.m.v. oefeningen is dit verbeterd, soms nog een zijstapje of een correctie tijdens het fietsen verder gaat dat goed. Zelf merk ik ook dat de aangezichtszenuw nog steeds langzaam herstelt, je merkt dat door te fluiten dit gaat steeds soepeler en beter. Dus nu, 7 maanden na de OK is er nog steeds herstel, dat is prettig om te merken. Mijn oog daarintegen gaat nog niet lekker nog steeds druppelen Laatst een testje gedaan in het MCA waaruit bleek dat er wel traanvocht wordt aangemaakt maar erg weinig, maar ook hier geldt; geduld.
Inmiddels ook weer vijf dagen aan het werk, nog niet vijf hele dagen, gemiddeld tot vier uur.
Zolang ik mijn eigen werk kan doen gaat dat prima, maar zodra er dagen tussen zitten van veel overleg en "gepraat" wordt dit anders. Dan merk ik dat dit veel energie kost en erg vermoeiend is. Dit probeer ik dan ook te vermijden of om zo te gaan zitten dat al het geluid van rechts komt. Soms is dit echter moeilijk om te realiseren dan is het even niet anders en dan maar de dag nog even inkorten. Gelukkig kan dit en wordt er vanuit werk op dit vlak geen druk uitgeoefend, dat maakt het voor mij makkelijker om weer snel te herstellen na een "overleg dag". Dit geldt trouwens ook voor andere rumoerige bijeenkomsten zoals verjaardagen, feestjes en andere partijen. Het is dan erg lastig om mensen te verstaan. Dat maakt het allemaal erg vermoeiend.
Laatst ook weer op een bijeenkomst geweest van lotgenoten met een bht. Ik was daar al eens eerder geweest vóór de operatie, nu dus weer als "ervaringsdeskundige". Het is prettig om met anderen ervaringen uit te wisselen en om je eigen ervaringen te delen met mensen die nog aan het begin van het traject staan. Mijn ervaring is wel dat ik tot de geluksvogels behoor. Er zijn veel bht-ers die er slechter aan toe zijn en hard moeten knokken om weer hun ding te kunnen doen. Bij velen lukte dit zelfs niet.
Positief blijven is erg belangrijk en elkaar helpen en steunen, daarom zijn deze contacten erg waardevol.
Conclusie na 7 maanden? Het gaat goed, er is nog steeds herstel, accepteren dat niet alles meer gaat zoals vroeger dat is erg belangrijk. Maar het kan altijd beroerder dus we blijven positief, de tumor moest er nu eenmaal uit en dat is gelukt én er is geen aangroei. Dat heeft de MRI, die ik in Leiden heb gehad, bevestigd. Toch wel prettig om dat bevestigd te krijgen. Controle blijft nog wel nodig. Volgend jaar weer een MRI.
Dit was het wel weer, bedankt voor het lezen, julie aandacht en begrip.
Inmiddels ook weer vijf dagen aan het werk, nog niet vijf hele dagen, gemiddeld tot vier uur.
Zolang ik mijn eigen werk kan doen gaat dat prima, maar zodra er dagen tussen zitten van veel overleg en "gepraat" wordt dit anders. Dan merk ik dat dit veel energie kost en erg vermoeiend is. Dit probeer ik dan ook te vermijden of om zo te gaan zitten dat al het geluid van rechts komt. Soms is dit echter moeilijk om te realiseren dan is het even niet anders en dan maar de dag nog even inkorten. Gelukkig kan dit en wordt er vanuit werk op dit vlak geen druk uitgeoefend, dat maakt het voor mij makkelijker om weer snel te herstellen na een "overleg dag". Dit geldt trouwens ook voor andere rumoerige bijeenkomsten zoals verjaardagen, feestjes en andere partijen. Het is dan erg lastig om mensen te verstaan. Dat maakt het allemaal erg vermoeiend.
Laatst ook weer op een bijeenkomst geweest van lotgenoten met een bht. Ik was daar al eens eerder geweest vóór de operatie, nu dus weer als "ervaringsdeskundige". Het is prettig om met anderen ervaringen uit te wisselen en om je eigen ervaringen te delen met mensen die nog aan het begin van het traject staan. Mijn ervaring is wel dat ik tot de geluksvogels behoor. Er zijn veel bht-ers die er slechter aan toe zijn en hard moeten knokken om weer hun ding te kunnen doen. Bij velen lukte dit zelfs niet.
Positief blijven is erg belangrijk en elkaar helpen en steunen, daarom zijn deze contacten erg waardevol.
Conclusie na 7 maanden? Het gaat goed, er is nog steeds herstel, accepteren dat niet alles meer gaat zoals vroeger dat is erg belangrijk. Maar het kan altijd beroerder dus we blijven positief, de tumor moest er nu eenmaal uit en dat is gelukt én er is geen aangroei. Dat heeft de MRI, die ik in Leiden heb gehad, bevestigd. Toch wel prettig om dat bevestigd te krijgen. Controle blijft nog wel nodig. Volgend jaar weer een MRI.
Dit was het wel weer, bedankt voor het lezen, julie aandacht en begrip.
dinsdag 26 juli 2016
Nog een paar hobbeltjes.
Inmiddels zijn we alweer ruim vier maanden na de operatie. Ik ben een behoorlijk eind op op de goede weg. Geholpen door oefeningen van de fysiotherapeut gaat het evenwicht steeds beter.
De eerder gemaakte afspraak op het werk om de woensdag vrij te houden en de andere dagen uit te breiden tot hele werkdagen bleek in de praktijk lastig te realiseren. Hele dagen werken gaat nog niet, om toch stapjes te blijven maken hebben we in overleg besloten om de woensdag erbij te pakken zodat ik nu vijf dagen tot ong. drie uur werk.
Dit verschilt per dag soms wat korter en soms wat langer. De vermoeidheid, spanning, stress, stemmingswisselingen die je ervaart als je té lang door gaat is een nieuwe ervaring voor mij en compleet anders als de vermoeidheid die ik vroeger wel eens voelde na een dag hard werken.
Het is lastig te omschrijven en uit te leggen maar dat ik er nog niet ben is me wel duidelijk geworden. Het doel is nog steeds om weer volledig voor veertig uur te gaan werken. Wanneer dat zover is, en of het zover komt, is echter lastig aan te geven dat is wel frustrerend. De wil is er namelijk wél.
In de vakantie kan ik gelukkig, net als iedereen, lekker bijtanken. Hoewel je merkt dat je thuis ook nog steeds niet kunt doen wat je wilt doen.
Zoals eerder gezegd we maken nog steeds stapjes vooruit en als ik ervaringen van lotgenoten lees gaat het met mij behoorlijk goed. Dus we mogen niet klagen. Het gevoel dat er een tijd is van vóór de operatie en van ná de operatie waarin wel degelijk verschil zit wordt wel steeds realistischer, het zal niet meer zo worden als het was.
Dat is niet erg zolang je je er maar van bewust bent en ernaar probeert te leven.
Tot zover de update we gaan lekker maar moet nog een paar hobbeltjes nemen.
Gr. Han.
De eerder gemaakte afspraak op het werk om de woensdag vrij te houden en de andere dagen uit te breiden tot hele werkdagen bleek in de praktijk lastig te realiseren. Hele dagen werken gaat nog niet, om toch stapjes te blijven maken hebben we in overleg besloten om de woensdag erbij te pakken zodat ik nu vijf dagen tot ong. drie uur werk.
Dit verschilt per dag soms wat korter en soms wat langer. De vermoeidheid, spanning, stress, stemmingswisselingen die je ervaart als je té lang door gaat is een nieuwe ervaring voor mij en compleet anders als de vermoeidheid die ik vroeger wel eens voelde na een dag hard werken.
Het is lastig te omschrijven en uit te leggen maar dat ik er nog niet ben is me wel duidelijk geworden. Het doel is nog steeds om weer volledig voor veertig uur te gaan werken. Wanneer dat zover is, en of het zover komt, is echter lastig aan te geven dat is wel frustrerend. De wil is er namelijk wél.
In de vakantie kan ik gelukkig, net als iedereen, lekker bijtanken. Hoewel je merkt dat je thuis ook nog steeds niet kunt doen wat je wilt doen.
Zoals eerder gezegd we maken nog steeds stapjes vooruit en als ik ervaringen van lotgenoten lees gaat het met mij behoorlijk goed. Dus we mogen niet klagen. Het gevoel dat er een tijd is van vóór de operatie en van ná de operatie waarin wel degelijk verschil zit wordt wel steeds realistischer, het zal niet meer zo worden als het was.
Dat is niet erg zolang je je er maar van bewust bent en ernaar probeert te leven.
Tot zover de update we gaan lekker maar moet nog een paar hobbeltjes nemen.
Gr. Han.
woensdag 8 juni 2016
3 maanden later; een voorspoedig herstel en een nieuwe start.
Inmiddels zijn we 3 maanden na de operatie.
Het gaat nog steeds goed met Han. Hij werkt inmiddels 4 ochtenden per week van 8 tot 12.30. Han heeft een rustige werkplek dus veel problemen met zijn gehoor heeft niet tijdens zijn werk. Ook zijn concentratie gaat wel goed. Tijdens de pauze is het lastiger. Vaak kan hij niet volgen wat er gezegd wordt wanneer meerdere mensen tegelijk praten. Dit is een probleem wat in het dagelijks leven wel steeds meer begint op te vallen. Vlak na de operatie ben je blij dat alles goed gegaan is en hij uit de narcose gekomen is, daarna ben je blij dat zijn oog steeds beter sluit. Nu er uiterlijk weinig meer te zien is aan Han besef je dat hij wel een handicap heeft, want eenzijdig doof is een handicap. Eigenlijk zou zijn naaste omgeving een dag met een goede oordop moeten lopen om te ervaren hoe het is om geluid maar via één kant te horen. Ik besef steeds meer dat dat niet meevalt en het voor Han erg vermoeiend is. Wanneer we met het hele gezin aan tafel zitten en door elkaar heen praten, op een verjaardag met al z'n geluiden, een Nederlands programma kijken, mensen die binnenmonds of te snel praten, het is allemaal lastig voor hem. Hij mist informatie en vindt het ook vervelend regelmatig te moeten vragen wat er gezegd is. Het vraagt van ons als omgeving wel een aanpassing. Daar word ik mij steeds meer bewust van. We willen ons dan ook aanmelden bij de vereniging van slechthorenden, misschien hebben zij nog tips.
Als Han erg vermoeid is doet hij een tukkie op de bank. Gister heeft hij telefonisch contact met de bedrijfsarts gehad. Voorlopig vraagt 4 ochtenden genoeg van hem, maar mocht het weer wat beter gaan dan breidt hij die 4 ochtenden uit (ma, di, do en vrij). Woensdag blijft hij voorlopig thuis. Vrijdag gaat hij naar de huisarts voor een verwijsbrief voor een mimetherapie om te zien of hij het laatste beetje herstel van zijn gezicht nog voor elkaar kan krijgen en ook een verwijsbrief om zijn evenwicht weer helemaal in orde te krijgen. Zijn mond is nog niet helemaal 100 % net als zijn evenwicht. Fietsen gaat maar soms wat onzeker. Dit heeft natuurlijk ook te maken met zijn gehoor. Het valt niet mee te fietsen als je niet weet waar het geluid vandaan komt, maar ook om je heen kijken of achterom. Zo hoopt Han weer zoveel mogelijk op zijn oude niveau terug te kunnen komen. Hoewel hij nooit meer helemaal de oude zal kunnen worden.
Zelf heb ik een belangrijke beslissing genomen. Ik heb een overeenkomst met mijn bestuur getekend zodat ik per 1 augustus geen juf meer zal zijn in het basisonderwijs. Toen Han in oktober te horen kreeg dat hij een brughoektumor had stond ons leven op z'n kop. Hoe zou het verder gaan? Toch bleef ik in mijn hoofd druk met school. Ik lag wakker van de zorgen om school en niet van de tumor in Hans hoofd dat was een signaal dat er iets niet goed ging en meldde ik mij ziek op school. Daarna kon ik mij beter concentreren op Han en zakte school weg. Na de operatie ging het steeds beter met Han en toen kwam de vraag hoe ga ik verder in het onderwijs? Het is een zwaar beroep en ik merk dat de werkdruk te veel van mij vraagt. Door de brughoektumor beseffen we veel meer wat echt belangrijk is. Gezondheid, een fijn gezin, een prachtige kleindochter en plezier in je werk. Dat maakte dat ik de beslissing heb genomen om uit het onderwijs te stappen. Vorige week heb ik op het Bedrijfsbureau mijn vaststellingsovereenkomst getekend. Per 1 augustus werk ik niet meer in het onderwijs.
Na 12 jaar stop ik met het onderwijs. Wel even slikken als je 30 jaar geleden besluit dat je juf wilt worden. Dan tot 3 keer toe de PABO probeert. Na de derde poging eindelijk je diploma hebt gehaald maar na 12 jaar moet constateren dat het onderwijs van tegenwoordig niet meer bij mij past.
Vorige week is het op school bekend gemaakt. Er was één ouder die er een opmerking over maakte. Ik stond vorige weer even voor een groep, het respectloze gedrag van kinderen doet zeer. De band met kinderen en ouders is de laatste jaren veranderd. Tijdens mijn ziekte niets gehoord van ouders. Afgezien van één ouder die heel erg met ons meegeleefd heeft.
Wat ik wel leuk blijf vinden is het werken met kinderen vandaar de overstap naar een nieuwe droom.....mijn eigen kinderopvang heet Kinderopvang Madelief Alkmaar. Ik heb een website die heel mooi is geworden dankzij mijn neef Ben Balvers.
www.kinderopvangmadeliefalkmaar.nl.
Ook heb ik een eigen Facebookpagina
https://m.facebook.com/kinderopvangmadeliefalkmaar/
Ik heb vandaag mijn EHBO diploma binnengekregen, de aanvraag voor het GGD bezoek ligt bij de gemeente, ik ben druk aan het verspreiden van mijn flyers en visitekaartje, de uitbouw is ingericht en het kinderkamertje klaar en vandaag kwam het reclamebord voor aan de muur van de berging binnen én......... Gastouderbureau Berend Botje vertelde dat er een gezin met een baby is die kennis wil komen maken. Spannend maar het geeft zoveel energie.
Kortom het gaat goed in huize Dekker. Volgende week gaan Han en ik 5 dagen naar Benidorm om even lekker bij te komen. Even een bakkie bij mijn moeder doen😉
Het gaat nog steeds goed met Han. Hij werkt inmiddels 4 ochtenden per week van 8 tot 12.30. Han heeft een rustige werkplek dus veel problemen met zijn gehoor heeft niet tijdens zijn werk. Ook zijn concentratie gaat wel goed. Tijdens de pauze is het lastiger. Vaak kan hij niet volgen wat er gezegd wordt wanneer meerdere mensen tegelijk praten. Dit is een probleem wat in het dagelijks leven wel steeds meer begint op te vallen. Vlak na de operatie ben je blij dat alles goed gegaan is en hij uit de narcose gekomen is, daarna ben je blij dat zijn oog steeds beter sluit. Nu er uiterlijk weinig meer te zien is aan Han besef je dat hij wel een handicap heeft, want eenzijdig doof is een handicap. Eigenlijk zou zijn naaste omgeving een dag met een goede oordop moeten lopen om te ervaren hoe het is om geluid maar via één kant te horen. Ik besef steeds meer dat dat niet meevalt en het voor Han erg vermoeiend is. Wanneer we met het hele gezin aan tafel zitten en door elkaar heen praten, op een verjaardag met al z'n geluiden, een Nederlands programma kijken, mensen die binnenmonds of te snel praten, het is allemaal lastig voor hem. Hij mist informatie en vindt het ook vervelend regelmatig te moeten vragen wat er gezegd is. Het vraagt van ons als omgeving wel een aanpassing. Daar word ik mij steeds meer bewust van. We willen ons dan ook aanmelden bij de vereniging van slechthorenden, misschien hebben zij nog tips.
Als Han erg vermoeid is doet hij een tukkie op de bank. Gister heeft hij telefonisch contact met de bedrijfsarts gehad. Voorlopig vraagt 4 ochtenden genoeg van hem, maar mocht het weer wat beter gaan dan breidt hij die 4 ochtenden uit (ma, di, do en vrij). Woensdag blijft hij voorlopig thuis. Vrijdag gaat hij naar de huisarts voor een verwijsbrief voor een mimetherapie om te zien of hij het laatste beetje herstel van zijn gezicht nog voor elkaar kan krijgen en ook een verwijsbrief om zijn evenwicht weer helemaal in orde te krijgen. Zijn mond is nog niet helemaal 100 % net als zijn evenwicht. Fietsen gaat maar soms wat onzeker. Dit heeft natuurlijk ook te maken met zijn gehoor. Het valt niet mee te fietsen als je niet weet waar het geluid vandaan komt, maar ook om je heen kijken of achterom. Zo hoopt Han weer zoveel mogelijk op zijn oude niveau terug te kunnen komen. Hoewel hij nooit meer helemaal de oude zal kunnen worden.
Zelf heb ik een belangrijke beslissing genomen. Ik heb een overeenkomst met mijn bestuur getekend zodat ik per 1 augustus geen juf meer zal zijn in het basisonderwijs. Toen Han in oktober te horen kreeg dat hij een brughoektumor had stond ons leven op z'n kop. Hoe zou het verder gaan? Toch bleef ik in mijn hoofd druk met school. Ik lag wakker van de zorgen om school en niet van de tumor in Hans hoofd dat was een signaal dat er iets niet goed ging en meldde ik mij ziek op school. Daarna kon ik mij beter concentreren op Han en zakte school weg. Na de operatie ging het steeds beter met Han en toen kwam de vraag hoe ga ik verder in het onderwijs? Het is een zwaar beroep en ik merk dat de werkdruk te veel van mij vraagt. Door de brughoektumor beseffen we veel meer wat echt belangrijk is. Gezondheid, een fijn gezin, een prachtige kleindochter en plezier in je werk. Dat maakte dat ik de beslissing heb genomen om uit het onderwijs te stappen. Vorige week heb ik op het Bedrijfsbureau mijn vaststellingsovereenkomst getekend. Per 1 augustus werk ik niet meer in het onderwijs.
Na 12 jaar stop ik met het onderwijs. Wel even slikken als je 30 jaar geleden besluit dat je juf wilt worden. Dan tot 3 keer toe de PABO probeert. Na de derde poging eindelijk je diploma hebt gehaald maar na 12 jaar moet constateren dat het onderwijs van tegenwoordig niet meer bij mij past.
Vorige week is het op school bekend gemaakt. Er was één ouder die er een opmerking over maakte. Ik stond vorige weer even voor een groep, het respectloze gedrag van kinderen doet zeer. De band met kinderen en ouders is de laatste jaren veranderd. Tijdens mijn ziekte niets gehoord van ouders. Afgezien van één ouder die heel erg met ons meegeleefd heeft.
Wat ik wel leuk blijf vinden is het werken met kinderen vandaar de overstap naar een nieuwe droom.....mijn eigen kinderopvang heet Kinderopvang Madelief Alkmaar. Ik heb een website die heel mooi is geworden dankzij mijn neef Ben Balvers.
www.kinderopvangmadeliefalkmaar.nl.
Ook heb ik een eigen Facebookpagina
https://m.facebook.com/kinderopvangmadeliefalkmaar/
Ik heb vandaag mijn EHBO diploma binnengekregen, de aanvraag voor het GGD bezoek ligt bij de gemeente, ik ben druk aan het verspreiden van mijn flyers en visitekaartje, de uitbouw is ingericht en het kinderkamertje klaar en vandaag kwam het reclamebord voor aan de muur van de berging binnen én......... Gastouderbureau Berend Botje vertelde dat er een gezin met een baby is die kennis wil komen maken. Spannend maar het geeft zoveel energie.
Kortom het gaat goed in huize Dekker. Volgende week gaan Han en ik 5 dagen naar Benidorm om even lekker bij te komen. Even een bakkie bij mijn moeder doen😉
donderdag 12 mei 2016
Eerste controle bij de chirurg na 9 weken
Vandaag zijn we weer naar Leiden geweest voor de controle afspraak met dr. Koot. De dokter moest goed kijken om welke kant het ging. Dat was al een goed teken. Omdat het linkeroor van Han nog iets naar buiten staat zag hij het een beetje.
Hij zag dat het nog een beetje dik achter zijn oor was waardoor zijn oor nog wat naar buiten staat. Dit komt door het buikvet wat nog wat harder moet worden. Ze hebben het bot tijdens de operatie weggeslepen om bij de tumor te kunnen komen. En daarna het gat gevuld met buikvet.
Misschien hebben ze te veel buikvet genomen waardoor hij nu bijna geen buik meer heeft ☺ haha.
Han heeft het idee dat zijn aangezicht en evenwicht bijna helemaal terug is maar voor het laatste restje gaat hij een afspraak maken bij de fysiotherapie voor mimetherapie. Dan kan hij weer beter fluiten en balanceren over een balkje.
Over een maand of 4 krijgt Han weer een MRI.
De dokter gaf aan dat het wel bijzonder is dat ze de hele tumor konden verwijderen zonder schade aan te richten. Dit lukt vaak niet waardoor ze vaak een restje laten zitten om geen zenuwen te beschadigen. Han heeft mazzel gehad 😁
Wat betreft het werk; Han gaat dinsdag weer starten met zijn werk. Spannend hoe dat zal gaan. Hij heeft beloofd het rustig op te bouwen.
We zullen zien of hij dat kan☺
We hebben ook informatie gekregen over gehoortoestellen. Het gehoor rechts komt niet meer terug. Maar met zo'n toestel kan je beter lokaliseren waar het geluid vandaan komt. Mocht Han daar tzt behoefte aan hebben moeten we naar een audioloog.
Han wilde wel weten of zijn oog weer zelf traanvocht aanmaakt. Dit is lastig zelf te controleren omdat hij zijn ogen druppelt. We konden meteen terecht bij de oogarts die een test deed. Helaas maakt zijn oog nog geen traanvocht aan. Voorlopig maar blijven druppelen. Het zal wel weer goed komen.
Over de evenwichtzenuw zei de arts dat aan de linkerkant beide evenwichtzenuwen stuk zijn. Maar zijn rechterkant heeft het overgenomen.
De coördinatrice die Han zag was diep onder de indruk hoe Han eruit zag. Ze kon amper geloven dat Han pas 9 weken geleden geopereerd was.
Wij beseffen ook elke dag wat een geluk we hebben dat het zo goed is gegaan en nog steeds goed gaat.
Het is ons overkomen maar het heeft allemaal heel goed uitgepakt en daar zijn we heel dankbaar voor.
Hij zag dat het nog een beetje dik achter zijn oor was waardoor zijn oor nog wat naar buiten staat. Dit komt door het buikvet wat nog wat harder moet worden. Ze hebben het bot tijdens de operatie weggeslepen om bij de tumor te kunnen komen. En daarna het gat gevuld met buikvet.
Misschien hebben ze te veel buikvet genomen waardoor hij nu bijna geen buik meer heeft ☺ haha.
Han heeft het idee dat zijn aangezicht en evenwicht bijna helemaal terug is maar voor het laatste restje gaat hij een afspraak maken bij de fysiotherapie voor mimetherapie. Dan kan hij weer beter fluiten en balanceren over een balkje.
Over een maand of 4 krijgt Han weer een MRI.
De dokter gaf aan dat het wel bijzonder is dat ze de hele tumor konden verwijderen zonder schade aan te richten. Dit lukt vaak niet waardoor ze vaak een restje laten zitten om geen zenuwen te beschadigen. Han heeft mazzel gehad 😁
Wat betreft het werk; Han gaat dinsdag weer starten met zijn werk. Spannend hoe dat zal gaan. Hij heeft beloofd het rustig op te bouwen.
We zullen zien of hij dat kan☺
We hebben ook informatie gekregen over gehoortoestellen. Het gehoor rechts komt niet meer terug. Maar met zo'n toestel kan je beter lokaliseren waar het geluid vandaan komt. Mocht Han daar tzt behoefte aan hebben moeten we naar een audioloog.
Han wilde wel weten of zijn oog weer zelf traanvocht aanmaakt. Dit is lastig zelf te controleren omdat hij zijn ogen druppelt. We konden meteen terecht bij de oogarts die een test deed. Helaas maakt zijn oog nog geen traanvocht aan. Voorlopig maar blijven druppelen. Het zal wel weer goed komen.
Over de evenwichtzenuw zei de arts dat aan de linkerkant beide evenwichtzenuwen stuk zijn. Maar zijn rechterkant heeft het overgenomen.
De coördinatrice die Han zag was diep onder de indruk hoe Han eruit zag. Ze kon amper geloven dat Han pas 9 weken geleden geopereerd was.
Wij beseffen ook elke dag wat een geluk we hebben dat het zo goed is gegaan en nog steeds goed gaat.
Het is ons overkomen maar het heeft allemaal heel goed uitgepakt en daar zijn we heel dankbaar voor.
woensdag 20 april 2016
Zeven weken verder.....
We zijn inmiddels bijna zeven weken na de operatie en het gaat nog steeds vooruit. Het slapen zonder oogglas gaat prima, mijn oog blijft er goed uitzien, wel overdag nog druppelen om uitdroging tegen te gaan. Het enige zichtbare is nu nog dat mijn linker oor meer naar buiten staat dan rechts en hij is nog steeds gevoeliger dan rechts. Nog geen helm op gehad.
Afgelopen vrijdag voor het eerst in mijn leven bij de bedrijfsarts geweest. Hem het hele verhaal verteld en gezegd waar ik op dit moment sta voor wat betreft het herstel, hij was behoorlijk onder de indruk van mijn verhaal en ook dat het herstel zo positief verloopt. Ook tegen hem verteld dat ik zelf graag advies en begeleiding wil over hoe nu terug te keren op je werk. Ook dit heb ik nog niet eerder meegemaakt, en ik weet dat ik soms te veel en té snel wil.
Hij was zoals gezegd positief over mijn herstel, we hebben afgesproken om de komende tijd te proberen om mijn conditie en energie weer op peil te krijgen. Dus het slapen overdag af te bouwen, als dat gaat, om zo hele dagen mee te draaien. De conditie weer op te bouwen door meer te wandelen en te fietsen.
Inmiddels is ook het bed uit de woonkamer het was goed om dit te hebben zeker in het begin heb ik er véél gebruik van gemaakt, maar er komt een tijd van gaan en die is nu gekomen.
De eerste afspraak in het LUMC is 12 mei bij Dr. Koot, de verwachting is dat hij zal aangeven dat alles goed gaat en dat ik weer voorzichtig kan gaan starten met werken. Als dat zo is zal ik, in overleg met Tervoort, weer gaan starten met werken. Ik denk niet dat dit gelijk voor 40 uur in de week zal zijn, maar eerst een paar halve dagen. In overleg met mijn werk zullen we hier een schema voor bedenken. Alles is uiteraard afhankelijk van mijn gezondheid, als die goed blijft gaan kunnen we vooruit blijven kijken.
Vandaag voor het eerst weer op de motor gereden en dat ging ook goed.
Het is dus weer een stap naar een algeheel herstel, en dat voelt goed.
Afgelopen vrijdag voor het eerst in mijn leven bij de bedrijfsarts geweest. Hem het hele verhaal verteld en gezegd waar ik op dit moment sta voor wat betreft het herstel, hij was behoorlijk onder de indruk van mijn verhaal en ook dat het herstel zo positief verloopt. Ook tegen hem verteld dat ik zelf graag advies en begeleiding wil over hoe nu terug te keren op je werk. Ook dit heb ik nog niet eerder meegemaakt, en ik weet dat ik soms te veel en té snel wil.
Hij was zoals gezegd positief over mijn herstel, we hebben afgesproken om de komende tijd te proberen om mijn conditie en energie weer op peil te krijgen. Dus het slapen overdag af te bouwen, als dat gaat, om zo hele dagen mee te draaien. De conditie weer op te bouwen door meer te wandelen en te fietsen.
Inmiddels is ook het bed uit de woonkamer het was goed om dit te hebben zeker in het begin heb ik er véél gebruik van gemaakt, maar er komt een tijd van gaan en die is nu gekomen.
De eerste afspraak in het LUMC is 12 mei bij Dr. Koot, de verwachting is dat hij zal aangeven dat alles goed gaat en dat ik weer voorzichtig kan gaan starten met werken. Als dat zo is zal ik, in overleg met Tervoort, weer gaan starten met werken. Ik denk niet dat dit gelijk voor 40 uur in de week zal zijn, maar eerst een paar halve dagen. In overleg met mijn werk zullen we hier een schema voor bedenken. Alles is uiteraard afhankelijk van mijn gezondheid, als die goed blijft gaan kunnen we vooruit blijven kijken.
Vandaag voor het eerst weer op de motor gereden en dat ging ook goed.
Het is dus weer een stap naar een algeheel herstel, en dat voelt goed.
vrijdag 8 april 2016
5 5 5
5 5 5
De eerste keer dat we dr. Van der Mey spraken vertelde hij over het herstel van een brughoektumor operatie,: 5 5 5
5 dagen ziekenhuis
5 weken herstellen van de operatie
5 maanden revalideren
Het lijkt erop dat hij gelijk heeft 😄
Het is maandag 5 weken geleden dat Han geopereerd 👳is. Na 5 dagen mocht hij naar huis. Nu na 5 weken gaat het erg goed. Het herstel verloopt prima.
Vannacht slaapt hij voor het eerst zonder oogzalf en oogglas want zijn oog sluit goed als hij slaapt. Han heeft geen last meer van oorsuizen.
Hij ziet er weer steeds meer uit zoals voor de operatie. Zijn oog knippert steeds vaker mee en staat niet meer zo wijd als in het begin. Zijn oor staat nog niet gelijk aan zijn rechter maar dat zal ook wel goed komen. Het litteken verdwijnt steeds meer onder zijn haar. De kapper moest deze week wel voorzichtig doen met knippen. Het oor doet ook nog steeds pijn. Geen idee wat ze daarmee gedaan hebben tijdens de operatie maar hij voelt nog steeds beurs aan. De kilo's komen nog niet zo snel terug maar zijn lichaam zal die energie wel nodig hebben voor zijn herstel want hij eet goed. Zijn stuitje is nog steeds pijnlijk. Lang zitten is niet fijn.
Vorig weekend voor het eerst op de fiets 🚴 Nog wat onwennig maar het ging! Vandaag ging dat al beter.
Na overleg met het LUMC mag hij ook weer autorijden 🚗. Ook dit ging goed.
Zijn doofheid zal wel meer tijd nodig hebben om aan te wennen. En ook voor ons als omgeving moet daaraan wennen. In grotere groepen is het lastig en vermoeiend om alles te volgen.
Woensdag heeft Han zijn 53ste verjaardag gevierd. Ik zag dit kaartje en vond hem wel toepasselijk want beide dingen kan hij sinds kort weer.
We hebben het rustig gehouden want de vermoeidheid is eigenlijk zijn grootste klacht en vijand. Als Han iets gedaan heeft is hij snel moe. Daar zal die laatste 5 van dr. Van der Mey wel mee te maken hebben. 5 Maanden revalideren. Het zal voor hem wel moeilijk zijn te accepteren dat die vermoeidheid nog wel zal blijven. Uiterlijk zie je steeds minder maar toch ben je niet de oude. Ook zijn omgeving zal dat merken. Sowieso denken wij dat de operatie een breekpunt zal blijven. Het leven voor en na de operatie. Je staat toch anders in het leven en beseft meer wat echt belangrijk is; een mooi gezin, goede gezondheid en plezier in je werk.
Zelf ben ik weer weer begonnen met werken. Maandags en dinsdags ga ik weer heen. Ik werk ondersteunend en breidt elke dag dat ik werk met een uur uit. Volgende week dus telkens 4 uur. Verder bezin ik mij op mijn toekomst zodat ik niet weer overbelast raak door de werkdruk van het onderwijs.
We wensen iedereen een fijn weekend met mooi weer 🌞 want dan hebben wij dat ook 😉
Abonneren op:
Posts (Atom)